Ézaro-Dumbría-A Coruña (65x92cm) óleo.
miércoles, 31 de diciembre de 2008
martes, 30 de diciembre de 2008
lunes, 29 de diciembre de 2008
domingo, 28 de diciembre de 2008
viernes, 26 de diciembre de 2008
Manifesto "Terra incógnita"
“ Voici mon secret
Il est très simple:
On ne voit biem qu´avec le coeur
L´essentiel est invisible pour les yeux”
“ Eis eiquí meu segredo
É ben doado:
Non se ve ben se non se mira co sentimento
O esencial é invisible aos ollos”
- O Principiño -
(Antoine de Saint Exupéry)
É ese o segredo, mirar non só cos ollos, senón tamén co sentimento, e o segredo ten un mestre que vai da Historia á Pprehistoria, dos Antergos a Altamiro.
O mestre é Altamiro, e como él, a través da natureza achégome ao espíritu humano. A súa arte floreceu como unha semente no contexto do seu tempo, foi útil na súa mensaxe animista é perdurou a través dos tempos, cultivou a súa maxia e fructificou no devenir da historia humana.
A arte é a xerminación da semente, da floración, da fructificación, e de novo o espallamento da semente, do sentimento que vai ligado ao ciclo vital da terra, do planeta. É a confluencia circunstancial dos elementos.
Para nós, (o meu mestre e o seu aprendiz) a arte non é producción, non é cultivo intensivo, non é fabricación en serie, non é oferta, non é creación de demanda, non é mercado. Xa que non sempre o valor das cousas mídese por o homocentrismo, por o home centro do universo e lexislador dos valores.
O universo é o todo onde o home é unha pequena partícula, nin tan siquera é dono do seu tempo.
O tempo da civilización do home é o futuro deseñado por xeracións pretéritas e que viven as xeracións presentes, que a súa vez deseñan o futuro das xeracións vindeiras.
O tempo do homocentrismo, do home-civilización, do home centro do universo e lexislador de valores é virtual, non é real, é o vieiro rumbo a nada.
E no camiño, na beira e loitando por sobrevivir, o fluír natural do eterno presente da natureza, os supervivientes do todopoderoso ombrigo do home, as flores que resisten ao asfalto, as montañas que pouco a pouco se transforman en cemento, os ríos que forman decorados “Hollywoodienses” e as especies cuxos individuos van un tras outro despedíndose da faz da terra, pois só hai sitio para un só Deus avarento e destructor.
O artificioso mundo homocéntrico do home vai destruíndo a natureza, como o reino da nada do conto da “Historia interminable” do escritor xermano Michael Ende vai devorando o país da fantasía.
O ser humano non é nada sen a natureza, se a debora, remata deborándose a si mesmo, e entón xa non será nada, será vacío, será un “ser” extinguido.
Todo o que somos se non queremos deixar de selo, está no mundo da natureza e os seus universos.
Remato este manifesto da terra incógnita, dicindo que entendo a arte como o achegamento do espírito humano ao espello non de si mesmo, senón dende o espello do universo no que tan só somos unha mota de po, pero a través do cal só poderemos atoparnos con nós mesmos.
¡OLLAMOS!
E VEMOS O QUE IMAXINAMOS
JORGE ESCUDERO SARMIENTO
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
Entradas
